صدقه علاوه بر روایت، درایت هم هست
حضرت آیت الله بهجت (ره)
باسمه تعالی
هیچ ذکری، بالاتر از «ذکر عملی» نیست؛ هیچ ذکرِ عملی، بالاتر از «ترک معصیت در اعتقادیات و عملیات» نیست.
و ظاهر این است که ترک معصیت به قول مطلق، بدون «مراقبه دائمیه»، صورت نمیگیرد.
قال الکاظم علیه السلام:« لَیْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ یُحَاسِبْ نَفْسَهُ فِی کُلِّ یَوْمٍ فَإِنْ عَمِلَ حَسَناً اسْتَزَادَ اللَّهَ وَ إِنْ عَمِلَ سَیِّئاً اسْتَغْفَرَ اللَّهَ مِنْهُ وَ تَابَ إِلَیْهِ»[1]
اگر هر روز حسابگری نکنیم این تخلّفات جمع می شود، خیلی زیاد می شود، کار دست آدم می دهد، لذا امام کاظم علیه السلام فرمودند: هر شب که خواستی اداره ی کار را تعطیل کنی و بخوابی حساب کن صبح تا حالا چکار کرده ای، واجبات را انجام داده ای یا نه، با محرّمات چکار کردی، اگر تخلّف کرده ای فوراً توبه کن، اگر تخلّف نکرده ای سپاسگزاری کن و دوباره ادامه بده. این جور باشد از دست آدم در نمی رود، می فهمد چکار کرده است که فردا نباید بکند.
[1]. الکافی، ج2، ص453
همه باید تابع یک صراط باشند، آن هم در برابر فرمان خدا مطیع باشیم؛ یعنی واجبات خدا را انجام بدهیم محرمات را ترک کنیم. این اولین پله شروع حرکت بندگی است، که در صورت استمرار آن خیلی کار از آن برمیآید؛ فقط شروع کردن نه، ادامهاش؛ چون هر روز که ما اطاعت فرمان میکنیم یک مقدار تأثیر مثبت به نام رشد ایمان پیش میآید، با استمرار این اطاعت فرمانها کمکم ایمان زیاد میشود و ایمان رشد و ترقی میکند؛ آنوقت حجابها برطرف میشود و حرفهای دیگر هم پیش میآید، اما به شرط اینکه شروع کنیم و بعد ادامه بدهیم.
برگزیده از بیانات معلم اخلاق و معرفت حضرت آیت الله خوشوقت ره در کتاب طریق بندگی صفحه95
حاج محمد اسماعیل دولابی در تعبیری زیبا از وظایف منتظران در دوران غیبت می گوید:
پدری چهار فرزند خود را داخل اتاقی گذاشت و گفت: تا من بر می گردم، اینجا را مرتّب کنید. خودش هم رفت پشت پرده و از آنجا نگاه می کرد، می دید کی چه کار می کند و آنها را روی یک کاغذ می نوشت تا بعد برای خودش حساب و کتاب کند.
یکی از بچه ها که گیج شده بود، یادش رفت. سرگرم بازی و خوراکی شد. یادش رفت که پدرش گفته خانه را مرتّب کنید.یکی از بچه ها که شرور بود، شروع کرد به داد و فریاد کردن و به هم ریختن خانه و می گفت: من نمی گذارم کسی اینجا را مرتب کند.
عالم ربانی ملا حسینقلی همدانی (ره):
البته البته از غذای حرام فرار کن. مخور، مگر حلال. غذا را کم بخور؛ یعنی زیاده بر حاجت بنیه مخور.
نه چندان بخور که تو را سنگین کند و از عمل باز دارد و نه چندان کم بخور که ضعف بیاورد، و به سبب ضعف، از عبادت مانع شود.
و هر قدر بتوانی روزه بگیر، به شرطی که شب، جای روز را پر کنی. الحاصل، غذا به قدر حاجت بدن، ممدوح است و زیاده و کم خوردن – هر دو – مذموم است.(تذکرة المتقین، ص 211 )
آیت الله صفایی بوشهری :
هوای نفس باید تابع انسان باشد ، مانند افسار اسب که اگر نباشد انسان را زمین می زند .
باید چنان کنترل کنید که در هیچ زمانی ، مکانی و مقامی از دستتان خارج نشود .
الان را نبینید ، آن وقتی که مسوول شدید مواظب باشید .
نفس در انسان خواب است و لی در زیر آفتاب مسوولیت و ... بیدار می شود.
شرح حدیث امام صادق به عبدالله بن جندب - 1386/9/28
بیانات برگزیده |
لینک های کاربردی | دسترسی سریع | کلیه حقوق سایت محفوظ است. |
|||